توصیف مقایسه ای تاثیر سلنیوم و ویتامین ‏e‏ بر زیر جمعیت های لنفوسیتی ‏آسیب دیده از مایکوتوکسین ‏t-۲‎

مواد و روش کار. تک دوز سم ‏t-2‎‏ به مقدار 2 میکروگرم بر کیلوگرم به یک گروه‏‎ ‎‏5 تایی‏‎ ‎موش تزریق و در ‏زمان های مختلف پس از تزریق با استفاده از روش فلوسایتومتری لنفوسیت های خون محیطی آنها شمارش شد. سپس ‏سم ‏t-2‎‏ ، سولفیت سلنیوم یا ویتامین ‏e‏ در دو حالت همزمان و غیرهمزمان (به فاصله 24 ساعت از سم) به چهارگروه ‏جداگانه موش تزریق و پس از 24 ساعت تغییر نسبت برخی از زیر جمعیت های لنفوسیتی‎ ‎در نمونه های خون محیطی ‏مورد بررسی قرار گرفت. ‏ نتیجه گیری. کارایی سلنیوم و ویتامین ‏e‏ در رفع عوارض جمعیتی لنفوسیت ها برحسب زمان استفاده و نیز نوع ‏زیرجمعیت آسیب دیده متفاوت است و به نظر می رسد تزریق سلنیوم بلافاصله پس از مسمومیت با سم ‏t-2‎‏ نسبت به ‏دریافت آن قبل از مسمومیت نتایج بهتری فراهم می کند اما سودمندی ویتامین ‏e‏ وقتی بیشتر است که قبل از ‏مسمومیت دریافت شود.‏